ถ้าย้อนกลับไปตอนแรกที่ผมเล่า เราจะเห็นว่าสงครามระหว่างเป่ยฉี (เว่ยตะวันออกเดิม) และเป่ยโจว (เว่ยตะวันตกเดิม) นั้น เป่ยฉีเป็นฝ่ายรุกอยู่ตลอดในสมัยของเกาฮวน จนกระทั่งปราชัยยับเยินที่ชาหยวน ทำให้ดุลอำนาจทั้งสองฝ่ายเท่ากัน พอมาถึงสมัยของเกาหยางนั้น อวี่เหวินไท่ลองเปิดฉากรุกรานเป่ยฉีบ้าง แต่ก็ปราชัยกลับไปเพราะความสามารถในการทำศึกของเกาหยาง
อย่างไรก็ดีในสมัยของเกาหยางนั้นเองที่ได้เกิดเหตุการณ์สำคัญขึ้นกับเว่ยตะวันตก กล่าวคือเว่ยตะวันตกได้ส่งกองทัพลงใต้และยึดดินแดนมณฑลเสฉวนได้ทั้งหมดจากราชวงศ์เหลียงที่ครอบครองแผ่นดินภาคใต้ของจีน ทำให้หลังจากนั้นกำลังของเว่ยตะวันตกและเป่ยโจวก็ทวีความแข็งแกร่ง จนเรียกได้ว่าเหนือกว่าเป่ยฉีในเวลานั้นไปโดยปริยาย
หลังจากนั้นเป่ยโจวจึงเป็นฝ่ายได้เปรียบ และเริ่มเปิดฉากรุกรานเป่ยฉีครั้งใหญ่ ในปี ค.ศ.563 กองทัพใหญ่ของเป่ยโจวจึงยกมาสองทาง ทางเหนือนั้นเป็นกองทัพใหญ่ผสมระหว่างเป่ยโจวและทูเจี๋ยเข้าตีเมืองจิ้นหยาง ส่วนทางใต้นั้นให้ยกไปตีเมืองผิงหยางให้ฝ่ายเป่ยฉีพะว้าพะวง
รับศึกเป่ยโจว
เมื่อข่าวศึกมาถึงเย่เฉิง เมืองหลวงของเป่ยฉี เกาจ้านที่ไร้ทางออกจึงเรียกหูลี่ว์กวงมาเป็นแม่ทัพต้านศึก หูลี่ว์กวงผู้นี้เป็นแม่ทัพที่มีความสามารถและแข็งแกร่งในการศึกผู้หนึ่ง เขานำไปบัญชาการศึกทางทิศใต้ และตีกองทัพเป่ยโจวแตกพ่ายอย่างรวดเร็ว
ส่วนด้านเหนือนั้น เกาจ้านนำกองทัพไปทำการศึกเอง แต่เขาไม่มีความกล้าหาญและความเชี่ยวชาญในการศึกเหมือนกับเกาหยางผู้เป็นพี่ชาย ดังนั้นเมื่อเห็นความแข็งแกร่งของกองทัพศัตรูจึงตื่นตระหนกและหมายใจจะถอยหนี เคราะห์ดีที่เหล่าขุนนางช่วยกันทัดทาน ทำให้เกาจ้านสงบลงได้ แต่ก็ไม่บัญชาการศึกอีกต่อไป และให้แม่ทัพต้วนเซ่าเป็นผู้นำการรบแทน
ชะตาเป่ยฉียังไม่ถึงฆาต เพราะต้วนเซ่าเอาชนะกองทัพพันธมิตรเป่ยโจว-ทูเจี๋ยได้สำเร็จ แต่พื้นที่ภาคเหนือของเป่ยฉีก็เสียหายไม่น้อย เพราะถูกปล้นสะดมอย่างหนักจากกองทัพทูเจี๋ย
ทว่าหลังจากนั้นไม่นาน กองทัพเป่ยโจวก็ยังกลับมาอีก ครั้งนี้ยกมาตีเมืองลั่วหยาง แต่ตีเมืองไม่แตก เพราะการป้องกันอย่างแข็งแกร่งจากต้วนเซ่าและเกาฉางกง (หลานหลิงหวาง)
กลัวเคราะห์ร้าย
หลังจากที่กองทัพเป่ยโจวถอยกลับไปแล้ว เกาจ้านกลับหลงเชื่อพวกหมอดูว่าตนเองกำลังมีเคราะห์หนัก ดังนั้นจึงคิดว่าจะหาทางนำเคราะห์ร้ายที่เชื่อว่าจะมาสู่ตนนั้นไปให้กับเกาไป่เหนียน บุตรชายของเกาเหยี่ยน ซึ่งเคยขอให้ไว้ชีวิตเอาไว้ ทว่าก่อนจะได้ทำอะไร เกาไป่เหนียนก็ทำตนเองเสียก่อน
เรื่องมีอยู่ว่าเกาไป่เหนียนใช้คำว่า “ราชโองการ” ในเอกสาร ซึ่งเป็นคำที่ฮ่องเต้ใช้ได้เท่านั้นอยู่หลายครั้ง เกาไป่เหนียนจึงถูกเรียกมาสอบสวนในวัง ท้ายที่สุดก็ถูกนำไปโบยและจบด้วยการตัดศีรษะอย่างโหดเหี้ยม
ฝ่ายคนสนิทของเกาจ้านอย่างเหอซื่อไข่ต้องการสร้างความดีความชอบให้กับรัชทายาท ตนเองจะได้มีสถานะที่มั่นคงในรัชสมัยหน้า ดังนั้นเขาจึงใช้ความกลัวของฮ่องเต้ให้เป็นประโยชน์ ด้วยการทูลว่าพระองค์ควรจะสละราชสมบัติให้กับโอรส และดำรงตำแหน่งเป็นไท่ซ่างหวงจะดีกว่า เกาจ้านที่กำลังกลัวเคราะห์ร้ายอย่างเข้าเส้นจึงทำตาม ตนเองจึงสละบัลลังก์ให้กับเกาเหว่ย โอรสวัย 8 ขวบ ทว่าอำนาจการบริหารราชการทั้งหมดก็ยังอยู่ในมือตน
ช่วงชีวิตที่เหลือของเกาจ้านนั้นไม่มีเหตุการณ์สำคัญอะไรอื่น นอกจากการแย่งชิงอำนาจในหมู่ขุนนางที่แตกแยกเป็นฝักฝ่าย ตัวเกาจ้านเองก็ไม่ได้ช่วยเหลือหรือเตรียมการอะไรให้กับเกาเหว่ย ผู้เป็นบุตรชาย สามปีหลังจากที่เกาจ้านสละบัลลังก์ เกาจ้านก็ล้มป่วยเสียชีวิตด้วยวัยเพียง 31 ปี
ก่อนที่เกาจ้านจะสวรรคตนั้น เขาฝากบัลลังก์ให้กับเหอซื่อไข่ ขุนนางกังฉินที่กระหายอำนาจ และไม่มีความรู้ความสามารถอันใดแม้แต่น้อย
เกาเหว่ย
เมื่อบิดาสวรรคต เกาเหว่ยที่ในเวลานั้นอายุประมาณ 11 ปีก็ได้เป็นฮ่องเต้อย่างสมบูรณ์ โดยมีขุนนางทั้งแปดนำโดยเหอซื่อไข่ช่วยบริหารราชการแผ่นดิน แต่อำนาจแทบทั้งหมดอยู่ในกำมือของเหอซื่อไข่
เหอซื่อไข่ผู้นี้นั้นเป็นหนึ่งในชู้รักของหูไท่โฮ่ว มารดาของเกาเหว่ยที่ลักลอบมีความสัมพันธ์กับขันทีและชายอื่นมากมาย ดังนั้นเหอซื่อไข่จึงมีอำนาจล้นฟ้าเพราะมีมารดาของฮ่องเต้คอยสนับสนุน ซึ่งหูไท่โฮ่วก็ได้ใช้อำนาจของตนกวาดล้างและสังหารศัตรูทางการเมืองของเหอซื่อไข่ ราชการแผ่นดินยิ่งฟั่นเฟือนไปทุกวัน เพราะขุนนางที่ถูกกำจัดนั้นก็แทบจะเป็นขุนนางตงฉินที่เกลียดการฉ้อโกงของเหอซื่อไข่เสียด้วย
ทว่าในไม่ช้าเหอซื่อไข่ได้มีศัตรูใหม่ขึ้นมาในราชสำนัก เขาผู้นี้คือเกาเหยี่ยน (ชื่อเหมือนกับคนที่เป็นฮ่องเต้ แต่ว่าสะกดคนละตัวอักษร) น้องชายของเกาเหว่ย และโอรสคนโปรดของหูไท่โฮ่ว สมัยที่เกาจ้านยังมีชีวิตอยู่นั้นเคยคิดจะถอดถอนเกาเหว่ยจากตำแหน่งฮ่องเต้ และให้เกาเหยี่ยนนั่งบัลลังก์เสียด้วย แต่ก็ไม่ได้ทำเพราะสวรรคตเสียก่อน
เรื่องจะเป็นอย่างไรต่อไป ติดตามต่อไปในตอนหน้าครับ