ในตอนที่แล้วสือเล่อได้นั่งบัลลังก์เป็นฮ่องเต้แห่งราชวงศ์โฮ้วจ้าว แต่เมื่อได้บัลลังก์นั้น สือเล่อก็มีอายุถึง 56 ปีแล้วซึ่งถือว่าชราภาพมากแล้วในยุคนั้น สุขภาพของเขาเริ่มเสื่อมถอย ทำให้ต้องพึ่งพาขุนนางในการบริหารราชการแผ่นดินมากขึ้นตามลำดับ ปัญหาเรื่องรัชทายาทผู้สืบต่อเองก็เป็นสิ่งที่กวนใจสือเล่อมาตลอดมา
รัชทายาทของสือเล่อชื่อสือหง ซึ่งมีคนคงแก่เรียนและมีจิตใจดีงาม หากแต่ว่าเขาขาดสิ่งที่จำเป็นต่อฮ่องเต้ในยุคราชวงศ์เหนือ-ใต้ นั่นก็คือบารมีในกองทัพและฝีมือในการทำศึกสงคราม
บุคคลที่มีทั้งสองสิ่งก็คือสือหู่ที่ผมเคยกล่าวถึงเขาไปแล้วก่อนหน้านี้ สือหู่เป็นหลานของสือเล่อ ซึ่งเขาไว้ใจมาก และเป็นคนนำกองทัพทำศึกกับราชวงศ์จิ้น และฮั่นจ้าวหลายต่อหลายครั้ง เรียกว่าเป็นกำลังสำคัญในความสำเร็จของสือเล่อเลยก็ว่าได้
สือหู่จึงต้องการที่จะเป็นรัชทายาทของสือเล่อ หรืออย่างน้อยก็เป็นต้าฉานหยู (ตำแหน่งประมุขของชนเผ่าทั้งห้า) ก็ยังดี ปรากฏว่าหลังจากสือเล่อครองราชย์ สือหู่กลับไม่ได้อะไรเลย แต่ได้ยศศักดิ์เป็นเพียงจงซานหวาง ซึ่งเป็นตำแหน่งเชื้อพระวงศ์ธรรมดาๆ เท่านั้น
ดังนั้นไม่แปลกที่สือเล่อจะโกรธเคืองและน้อยใจ เขาจึงรอเวลาที่สือเล่อสวรรคต ตนเองจะได้ยึดอำนาจ หลังจากนั้นก็กวาดล้างบุตรของสือเล่อ และแย่งชิงบัลลังก์ที่สือหู่คิดว่าเป็นของตนเองโดยชอบธรรมกลับคืน
การเตรียมการของสือหู่
ความทะเยอทะยานของสือหู่นั้นไม่ใช่ว่าจะไม่มีใครมองออก เฉิงเสีย ที่ปรึกษาคนสำคัญของสือเล่อและลุงฝั่งมารดาของสือหงอ่านเกมของสือหู่ออกทั้งหมด ดังนั้นเขาจึงพยายามให้สือเล่อยับยั้งอำนาจของสือหู่ แผนการแรกก็คือให้สือหงเป็นผู้ดูแลเหมือนเย่เฉิง เมืองสำคัญของอาณาจักรแทนที่สือหู่ และไล่ครอบครัวของสือหู่ออกจากจวน ปรากฏว่าสือหู่โกรธมาก เขาจึงส่งคนไปปล้นสะดมบ้านของเฉิงเสียในช่วงกลางคืน ทำให้ทั้งสองฝ่ายยิ่งเกลียดชังกันเข้ากระดูกดำ
หลังจากนั้นเฉิงเสียจึงอาศัยความเป็นคนสนิท แนะนำให้สือเล่อปลดสือหู่ออกจากตำแหน่ง โดยอ้างว่าสือหู่นั้นมีฝีมือในการทำศึกเช่นเดียวกับบารมีในกองทัพ หลังจากสือเล่อจากไปแล้ว ไม่มีทางที่เขาจะยอมสยบให้กับคนที่อ่อนกว่าอย่างสือหงเป็นแน่
ไม่ต้องสงสัยว่าคำเตือนของเฉิงเสียนั้น make sense แบบ 100% สือเล่อเองก็คล้อยตาม แต่ในใจก็ยังเชื่อถือสือหู่มาก เพราะฉะนั้นสือเล่อจึงมอบหน้าที่ในการตัดสินใจการบริหารราชการบางส่วนที่เคยเป็นของสือหู่ให้กับสือหง เรียกได้ว่าเป็นการปลดจากตำแหน่งทางราชการอย่างแนบเนียน
สือหู่รู้สึกโกรธเคืองเป็นที่สุด แต่ก็ยังคงรอเวลาของตนเอง เขารู้ดีว่าสือเล่อนั้นป่วยกระเสาะกระแสะและน่าจะอยู่ได้อีกไม่นาน ดังนั้นหนทางที่ดีที่สุดก็คือรอเวลา แต่หลังม่านนั้นก็สั่งให้บุตรของตนเตรียมสะสมกำลังเพื่อการแย่งชิงอำนาจ
สือหู่ทำรัฐประหาร
ในปี ค.ศ.333 สือเล่อประชวรหนัก สือหู่จึงฉวยโอกาสที่มาเยี่ยมไข้สือเล่อยกกองทัพเข้ามายึดวังหลวงไว้จนหมด หลังจากนั้นก็หลอกบุตรชายของสือเล่อแต่ละคนให้เข้าวัง ซึ่งทุกคนก็หลงกลสือหู่ทั้งหมด ทำให้ทุกคนถูกทหารของสือหู่จับกุมเอาไว้
หลังจากนั้นสือเล่อก็สวรรคต เป็นอันจบชีวิตของฮ่องเต้ผู้หนึ่งที่ตั้งตนมาจากการเป็นทาสสู่ตำแหน่งสูงสุดในอาณาจักร แต่การแย่งชิงบัลลังก์ยังคงดำเนินต่อไป พวกองค์ชายที่ยังเหลือรอดนั้นพยายามต่อต้านสือหู่ แต่ก็ไม่เป็นผล สือหูํสังหารเฉิงเสียและกลุ่มที่ต่อต้านตนจนสิ้นซาก หลังจากนั้นก็มอบบัลลังก์ให้กับสือหง พร้อมบังคับให้ฮ่องเต้แต่งตั้งตนเป็นเว่ยหวาง พร้อมมอบอำนาจทั้งหมดในแผ่นดินให้กับตน
ต่อมาไม่นานสือหู่ก็บังคับให้สือหงสละบัลลังก์ และสังหารบุตรของสือเล่อหมดทุกคน เรียกได้ว่าหลังจากสือเล่อสวรรคตไปได้ไม่ถึงปี เชื้อสายของสือเล่อก็จบสิ้นตามไปอย่างเรียบวุธ
ตระกูลสือสิ้นวงศ์
สือหู่นั่งบัลลังก์ได้สิบห้าปี แต่เป็นสิบห้าปีที่ย่อยยับสำหรับเหล่าราษฎร (โดยเฉพาะชาวฮั่น) เพราะสือหู่ใช้เงินทองของอาณาจักรไปกับการสร้างปราสาทราชวัง ทำให้อาณาจักรเริ่มเสื่อมถอย เมื่อสือหู่สวรรคต เหล่าโอรสก็แย่งชิงบัลลังก์กันเองจนเกิดเป็นความวุ่นวายใหญ่ ท้ายที่สุดอำนาจก็ตกอยู่ในมือของสือหมิ่น บุตรเลี้ยงของสือหู่
ด้วยความที่เป็นบุตรเลี้ยง สือหมิ่นผู้นี้จึงไม่ได้มีเืชื้อสายเจี๋ย เหมือนกับสือเล่อและสือหู่ แต่เป็นคนจีนฮั่นแท้แบบ 100% ในใจของเขานั้นเกลียดชังพวกอนารยชนเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว เพราะเข้ามาข่มเหงชาวฮั่น ดังนั้นเขาจึงสั่งให้ชาวฮั่นในเมืองต่างๆ (ซึ่งเป็นชนส่วนใหญ่) สังหารพวกอนารยชนทุกคนในอยู่ในอาณาจักร และรวมไปถึงตระกูลสือทั้งหมด
ผลที่ตามมาคือการกวาดล้างครั้งใหญ่ที่แทบไม่มีเหตุการณ์ใดเสมอเหมือนในหน้าประวัติศาสตร์จีน ตระกูลสือถูกสังหารจนถึงคนสุดท้าย พร้อมกับพวกชนเผ่าทั้งห้ารวมแล้วกว่าสองแสนคน เหลือไว้แค่รอยด่างรอยใหญ่ในพงศาวดารอย่างที่ไม่เคยปรากฏมาก่อน