การตายของเกาเฉิงอย่างไม่ทันตั้งตัว ทำให้สถานการณ์ในช่วงแรกของตระกูลเกาไม่ค่อยมั่นคงเท่าไรนัก ทว่าภายในไม่ช้าเกาหยาง น้องชายของเกาเฉิงก็เข้าควบคุมราชสำนักเว่ยตะวันออกได้อย่างเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ความฝันของจักรพรรดิเสี้ยวจิงจะแย่งอำนาจคืนมาจากตระกูลเกาจึงกลายเป็นฝันลมๆ แล้งๆ ไปในเวลาไม่นาน
เกาหยางผู้นี้นั้นเป็นคนเด็ดขาดมาตั้งแต่เด็ก และมีความสามารถในการศึกเหนือกว่าพี่น้องคนใด ตามตำนานเล่าว่าเกาฮวนเคยมอบเชือกที่มีเงื่อนตายอันหนึ่งให้เหล่าบุตรชายเอาไปแก้ไข เกาหยางกลับเลือกที่จะใช้ดาบฟันลงไปที่เชือกจนขาดสะบั้น
ในเชิงสติปัญญา เกาหยางไม่ได้แสดงออกถึงความเฉลียวฉลาดมากนัก ทำให้เหล่าพี่น้องโดยเฉพาะเกาเฉิงดูหมิ่นดูแคลน ทว่าบ้างก็ว่าเป็นเพราะเกาหยางเฉลียวฉลาดต่างหาก เขาจึงแกล้งทำเป็นโง่ เพื่อให้พี่ชายไม่ระแวงสงสัย
บีบฮ่องเต้
ความสัมพันธ์ระหว่างตระกูลเกาและจักรพรรดิเสี้ยวจิงนั้นเลวร้ายลงตั้งแต่สมัยของเกาเฉิงแล้ว เกาเฉิงจับได้ว่าฮ่องเต้พยายามจะก่อรัฐประหารยึดอำนาจคืน ทำให้เขาสั่งให้คุมขังฮ่องเต้ไว้ในวังอย่างแน่นหนา และเตรียมการจะแย่งราชสมบัติ แต่ก็กลับมาตายเสียก่อน
เมื่อเกาหยางได้สืบทอดตำแหน่งของพี่ชาย แน่นอนว่าเขาก็ไม่ได้ทำให้ความสัมพันธ์ระหว่างฮ่องเต้ดีขึ้น เกาหยางแสดงออกอย่างชัดเจนว่าฮ่องเต้คือเสี้ยนหนามของการนั่งบัลลังก์ของตน ท่าทีของเกาหยางจึงก้าวร้าวมากขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เขาได้ควบคุมกองทัพอย่างเบ็ดเสร็จ แถมยังส่งกองทัพออกไปตีหัวเมืองของราชวงศ์เหลียงมาได้อีกด้วย
อย่างไรก็ดีเกาหยางยังไม่ได้รับการสนับสนุนจากขุนนางผู้ใหญ่เท่าไรนัก แม้ว่าจะไม่ได้แสดงออกมาตรงๆ แต่พวกขุนนางก็ทำให้เกาหยางเข้าใจได้ด้วยการจงใจไม่พูดถึงประเด็นที่จะให้ฮ่องเต้สละราชสมบัติ เกาหยางจึงตัดสินใจชะลอการชิงบัลลังก์ไปอีกสักพัก แต่ก็ไม่วายบังคับให้ฮ่องเต้ตั้งตนขึ้นเป็นฉีหวาง หลังจากนั้นก็ให้พระองค์มอบเครื่องราชเก้าสิ่งให้กับตน
พอได้เครื่องราชเก้าสิ่งแล้ว พวกขุนนางต่างเห็นว่าสุดกำลังที่จะต่อต้านเกาหยางอีกต่อไป ดังนั้นเกาหยางจึงเดินทางเข้ามาที่เมืองหลวง และบีบให้จักรพรรดิเสี้ยวจิงสละราชสมบัติ เกาหยางจึงขึ้นนั่งบัลลังก์เป็นฮ่องเต้แห่งราชวงศ์เป่ยฉี โดยมีนามว่าจักรพรรดิเหวินซวน
ทำศึก
หลังจากที่เกาหยางเป็นฮ่องเต้แล้วก็ได้สั่งให้ปรับปรุงอาณาจักรขนานใหญ่ โดยให้ความสำคัญกับเรื่องกองทัพเป็นหลัก โดยรับทั้งชาวฮั่นและเซียนเปยมาเป็นทหารโดยไม่สนใจเชื้อชาติ พร้อมทั้งปรับปรุงระบบภาษีให้ยุติธรรมกับทุกชนชั้นมากขึ้น ทำให้กำลังของอาณาจักรที่สูญเสียไปมากหลังจากการศึกยึดเยื้อกับเว่ยตะวันตกฟื้นฟูกลับมาบ้าง
ฝ่ายอวี่เหวินไท่นั้นเห็นเกาหยางล้มล้างราชวงศ์จึงยกกองทัพใหญ่มาตีเป่ยฉี เกาหยางยกกองทัพใหญ่ไปรับศึกด้วยตนเอง แม้ว่าอวี่เหวินไท่จะยัดเยียดความปราชัยให้กับเกาฮวนผู้บิดาหลายครั้ง แต่ในครั้งนี้เขากลับเอาชนะเกาหยางไม่ได้ ทหารเป่ยฉีนั้นได้รับการศึกมาอย่างดีและมีระเบียบวินัย ทำให้อวี่เหวินไท่ไม่กล้าเข้าโจมตี สุดท้ายก็ต้องล่าทัพกลับไป ปล่อยเมืองชายแดนให้เกาหยางยึดไว้ได้หลายเมืองด้วยกัน
หลังจากที่เว่ยตะวันตกถอยทัพไปแล้ว เกาหยางก็ยกกองทัพไปปราบปรามกับชนเผ่าต่างๆ ทางภาคเหนือ ระหว่างการศึกนั้น แม้ว่าจะเป็นโอรสสวรรค์แล้ว เกาหยางก็ยังเข้าฟาดฟันกับข้าศึกราวกับว่าเป็นทหารเลวคนหนึ่ง ทำให้เหล่าทหารฮึกเหิมและได้รับชัยชนะแทบทุกครั้ง
ในช่วงนี้เอง เกาหยางระแวงว่าอดีตฮ่องเต้ที่ตนเองถอดจากตำแหน่งนั้นจะกลับมาชิงบัลลังก์ ดังนั้นหมายใจที่จะลงมือสังหารให้จบสิ้นกันไป แต่ก็ติดที่น้องสาวของตนนั้นเป็นอดีตฮองเฮาของฮ่องเต้ ดังนั้นเกาหยางจึงลวงน้องสาวของตนเองมาที่งานเลี้ยง ระหว่างนั้นก็ส่งมือสังหารเข้าไปปลงพระชนม์ฮ่องเต้และโอรสอีกสามคนอย่างเหี้ยมโหด
พฤติกรรมเริ่มเปลี่ยน
ในช่วง 4 ปีแรกของการครองราชย์นั้น คงไม่มีใครปฏิเสธได้ว่าเกาหยางเป็นฮ่องเต้ที่ดีพระองค์หนึ่ง เป่ยฉีได้แผ่แสนยานุภาพไปทั่วทุกทิศ และมีชัยเหนือเว่ยตะวันตก ทูเจี๋ย และชนเผ่าอื่นๆ อีกมากมาย ระบบภาษีได้รับการเปลี่ยนแปลงให้ยุติธรรม เกาหยางเองก็ใช้ขุนนางตงฉินที่มีความสามารถในการบริหารราชการ ทำให้ไพร่ฟ้าในอาณาจักรได้อยู่เย็นเป็นสุข
ทว่าอุปนิสัยของฮ่องเต้ผู้นี้กลับเปลี่ยนแปลงไปอย่างช้าๆ หลังเผชิญกับเหตุการณ์หนึ่ง เหมือนกับเนโรแห่งจักรวรรดิโรมันที่เริ่มแรกดี แต่ค่อยๆ เปลี่ยนไปจนกลายเป็นวิปริตสุดขั้วในเวลาต่อมา
เหตุการณ์ที่ว่าเกิดขึ้นในปี ค.ศ.554 เกาหยางได้นำกองทัพขนาดใหญ่ไปปราบปรามชนเผ่าซานหู ซึ่งก็ได้รับชัยชนะ ทว่าแทนที่จะเมตตาปรานี เกาหยางกลับสั่งให้สังหารชายที่มีอายุมากกว่า 11 ปีจนหมดสิ้น และแจกจ่ายเหล่าสตรีให้เป็นทาส ไม่ปรากฏว่าเกาหยางเคืองแค้นชนเผ่านี้เพราะเหตุอันใด แต่ที่แน่ๆ หลังจากเหตุการณ์นี้เกาหยางได้เปลี่ยนแปลงเป็นคนละคน ราวกับว่าการสังหารได้ปลดปล่อยอสูรที่เร้นกายอยู่ในร่างของเกาหยางได้เผยตัวตนออกมากระนั้น