การปล่อยให้หลิวปังหลุดจากที่ล้อมที่ซิงหยางไปได้เป็นความผิดพลาดครั้งสำคัญของเซี่ยงอวี่ เพราะนั่นเป็นโอกาสทองที่ดีที่สุดในการกำจัดหลิวปัง หลังจากงานเลี้ยงที่หงเหมินเลยทีเดียว สถานการณ์จึงเริ่มพลิกกลับเป็นฝ่ายหลิวปังเป็นฝ่ายกระทำอีกครั้งหนึ่ง
กรณีหานสิ้น
ช่วงที่เซี่ยงอวี่ล้อมเมืองซิงหยางอยู่นั้น เผิงเยวี่ยที่ยอมจำนนต่อหลิวปังได้นำทหารไปตัดลำเลียงกองทัพฉู่อยู่ตลอดเวลา เซี่ยงอวี่แค้นใจมากจึงนำทหารไปโจมตีเผิงเยวี่ย กองทัพของเผิงเยวี่ยทานกำลังฝ่ายฉู่ไม่ได้จึงถอยหนีกระจัดกระจาย แต่เผิงเยวี่ยหนีเอาตัวรอดไปได้ ทำให้เซี่ยงอวี่คว้าน้ำเหลวอีกครั้งหนึ่ง
การที่เซี่ยงอวี่นำกองทัพไปตีเผิงเยวี่ยได้เปิดโอกาสให้กองทัพฮั่นของหลิวปังเข้าตีเมืองเฉิงเกาจนแตก และกวาดล้างทหารฉู่ที่นำโดยเฉาจิ้วจนแตกยับเยิน แถมยังตัดขาดกองทัพฉู่ของจงหลีโม่จากโลกภายนอกได้อีกด้วย ขณะเดียวกันหานสิ้นก็ตีกองทัพพันธมิตรฉู่และฉีแตกที่แม่น้ำเว่ย ทหารฉู่จมน้ำตายไปนับแสนคน ทหารจำนวนนี้เป็นทหารที่มีประสบการณ์และมีฝีมือที่สุดในกองทัพด้วย
ภายในเวลาไม่นาน สถานการณ์ฝ่ายฉู่จึงเลวร้ายอย่างรวดเร็ว
อย่างไรก็ตาม ก่อนหน้านี้หลิวปังรู้สึกขัดใจยิ่งนักที่กองทัพของหานสิ้นไม่ยกมาช่วยเหลือตนระหว่างที่ตนถูกล้อม หลิวปังจึงเดินทางไปยังกองทัพของหานสิ้นด้วยตนเอง แต่หลิวปังกลับพบว่าหานสิ้นนอนหลับอยู่และไม่สนใจป้องกันค่าย
ในใจของหลิวปังขุ่นเคืองหานสิ้นเป็นอย่างมาก แต่ยังติดที่ต้องใช้หานสิ้นอยู่ หลิวปังจึงยอมรับคำขอโทษจากหานสิ้นและให้เขาคุมกองทัพต่อไป ส่วนตนเองกลับไปที่เมืองซิงหยาง หานสิ้นยึดครองแคว้นฉีได้สำเร็จและส่งทูตไปทูลขอให้หลิวปังตั้งตนเป็นฉีหวาง
ระหว่างนั้นเซี่ยงอวี่กำลังยกกองทัพมาคุกคามหลิวปังที่เมืองซิงหยางอีกครั้งหนึ่ง ทำให้หลิวปังต้องการกองทัพของหานสิ้นโดยด่วน แต่หานสิ้นกลับมาขอให้หลิวปังตั้งตนเองเป็นฉีหวาง หลิวปังจึงโกรธมาก แต่เฉินผิงและจางเหลียงกลับทูลให้หลิวปังทำตามที่หานสิ้นขอไปก่อน หลิวปังไม่มีทางเลือกนอกจากต้องทำตาม
ช่วงเวลาเดียวกันเซี่ยงอวี่ทราบว่าหลิวปังกับหานสิ้นระหองระแหงกัน เขาจึงส่งทูตไปยังหานสิ้นเพื่อยุยงให้หานสิ้นตั้งตนเป็นใหญ่ แผ่นดินจะได้แบ่งออกเป็นสามส่วน ได้แก่ส่วนของหลิวปัง เซี่ยงอวี่ และหานสิ้น แต่หานสิ้นปฏิเสธ สาเหตุอาจจะเป็นเพราะทูตของหลิวปังนำตราตั้งและราชโองการแต่งตั้งเขาเป็นฉีหวางมามอบให้หานสิ้นพอดี
การตัดสินใจของหานสิ้นที่จะไม่ทรยศหลิวปังครั้งนี้ชี้ชะตาของประวัติศาสตร์จีน ถ้าหานสิ้นทำตามคำยุยงของเซี่ยงอวี่แล้ว แผ่นดินจีนอาจจะแตกแยกเป็นสามส่วน และราชวงศ์ฮั่นอาจจะไม่เกิดขึ้นก็เป็นได้
หลังจากที่หานสิ้นได้ในสิ่งที่ตนเองต้องการแล้ว เขาจึงนำกองทัพทั้งหมดยกลงใต้ไปสนับสนุนหลิวปังทันที
ขู่ว่าจะต้ม
ระหว่างนั้นเองเซี่ยงอวี่ได้ตีกองทัพหลิวปังที่ล้อมกองทัพของจงหลีโม่อยู่แตก และปะทะกับกองทัพของหลิวปังใกล้กับเมืองซิงหยางอีกครั้งหนึ่ง เซี่ยงอวี่ใช้ให้คนไปท้าหลิวปังให้ออกมารบทุกวัน แต่หลิวปังไม่ยอมออกมาจากเมือง เพราะรอกองทัพของหานสิ้นอยู่
เซี่ยงอวี่จึงให้คนไปนำพ่อและภรรยาของหลิวปังออกมามัดไว้ใกล้กับหม้อต้ม และขู่ว่าถ้าหลิวปังไม่ออกมารบ ตนเองจะต้มทั้งสองทั้งเป็น
หลิวปังร้อนรนใจอย่างกับไฟเผา เมื่อเห็นพ่อและภรรยาตนเองกำลังจะถูกต้ม เขารีบปรึกษาเฉินผิงและจางเหลียงทันทีว่าจะทำอย่างไรดี จางเหลียงกล่าวว่า
ต้าหวางอย่าได้ร้อนรนไปก่อน เซี่ยงหวางเห็นฝ่ายเราไม่ออกรบจึงหวังจะฝ่ายเราหลงกล ขอให้ต้าหวางแสร้งส่งสาส์นทำเป็นตัดพ่อตัดลูกไปก่อน แผนของเซี่ยงหวางจะถูกทำลายไปเอง
หลิวปังตกใจยิ่งนัก เขาถามว่าถ้าเซี่ยงอวี่ต้มพ่อของเขาจริงๆ จะทำอย่างไร
จางเหลียงอธิบายต่อไปว่า ข้างกายเซี่ยงอวี่มีเซี่ยงป๋อที่เคยดองญาติกันอยู่ เซี่ยงป๋อคงจะช่วยทัดทานเอาไว้ได้ ขอให้หลิวปังอย่าได้กังวล
หลิวปังจึงสั่งให้ตอบสาส์นไปว่า
ข้ากับเจ้าเป็นพี่น้องร่วมสาบานกัน พ่อข้าคือพ่อเจ้า ถ้าเจ้าต้มเสร็จแล้ว อย่าลืมแบ่งน้ำแกงให้ข้าชามหนึ่ง
เซี่ยงอวี่ได้ฟังก็โกรธมากจะนำพ่อหลิวปังลงต้มจริงๆ แต่เซี่ยงป๋อกลับทัดทานอย่างที่จางเหลียงคาดเอาไว้ ทำให้พ่อและภรรยาของหลิวปังรอดตายมาได้
ด้วยความโกรธ เซี่ยงอวี่จึงให้คนไปร้องท้าให้หลิวปังออกมาสู้กันตัวต่อตัว ถ้าใครชนะจะได้แผ่นดินไป หลิวปังจึงให้ทูตตอบไปว่า เขายินดีต่อสู้โดยใช้สมอง แต่ไม่ใช่ต่อสู้ด้วยการใช้กำลัง
เมื่อได้ฟัง เซี่ยงอวี่ยิ่งโกรธจัด เขาควบม้าออกมาที่คลองหงโกว อันเป็นจุดที่ทั้งสองฝ่ายประจัญหน้ากันอยู่ ปรากฏว่าเซี่ยงอวี่เห็นหลิวปัง เขาจึงร้องท้าว่าหลิวปังกล้าออกมาต่อสู้กับตนสักสามกระบวนรบหรือไม่ หลิวปังกลับกล่าวอย่างยาวเหยียดว่า
เซี่ยงอวี่ คนเยี่ยงเจ้ามีโทษใหญ่หลวงสิบประการ เจ้าละเมิดรับสั่งของฉู่ไหวหวางที่ใครเข้าแคว้นฉินได้ก่อนจะได้เป็นหวาง เข่นฆ่าขุนนางมากมาย ปล้นสะดมและเผาทำลายวังแคว้นฉิน สังหารจื่ออิงที่ยอมสวามิภักดิ์ ฝังทหารฉินทั้งเป็นยี่สิบหมื่นคน จัดสรรแผ่นดินตามใจชอบ ไล่ฉู่ไหวหวางออกจากเมืองเผิงเฉิง ลอบทำร้ายยี่ตี้จนสวรรคต ปกครองอย่างย่ำแย่จนราษฎรอดอยาก ทำไมคนเยี่ยงข้าต้องออกไปรบกับเจ้าด้วย
สิ่งที่หลิวปังกล่าวล้วนแต่เป็นความจริง เซี่ยงอวี่จึงโกรธมาก เขาฉวยคันธนูและยิงลูกธนูไปที่หลิวปังทันที หลิวปังต้องลูกธนูที่หน้าอกและได้รับบาดเจ็บสาหัส พวกทหารรีบนำหลิวปังเข้าค่ายทันที
แม้จะได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่หลิวปังก็ยังไม่วาย ตะโกนด่าเซี่ยงอวี่ว่า
เจ้าคนชั่ว เจ้าทำเท้าข้าบาดเจ็บ
สนธิสัญญาที่หงโกว
หลิวปังได้รับบาดเจ็บสาหัส แต่ก็ยังไม่ตาย เมื่อมีอาการดีขึ้นแล้ว จางเหลียงรีบทูลให้หลิวปังออกตรวจตราทหารทันที เพื่อสร้างความมั่นใจให้กับเหล่าทหาร และไม่เปิดโอกาสให้ฝ่ายฉู่เข้าโจมตี
เดิมทีเซี่ยงอวี่ตั้งใจว่า ถ้าหลิวปังตายแล้ว กองทัพฮั่นคงจะกำจัดได้ง่ายๆ แต่ทำไปทำมาหลิวปังกลับไม่ตาย ทำให้เซี่ยงอวี่กระวนกระวายใจมาก เพราะกองทัพของเขาขาดแคลนเสบียงอาหารอย่างหนัก ทหารกองหนุนก็ร่อยหรอ ส่วนฝ่ายฮั่นได้เสบียงมากมายมาจากกวนจง เพราะเซียวเหอใช้คนส่งมาให้อยู่ตลอด
อย่างไรก็ตาม หลิวปังที่หายจากอาการป่วยแล้วยังรู้สึกกังวลที่พ่อและภรรยายังอยู่ในกำมือของเซี่ยงอวี่ เขาจึงถามเฉินผิงและจางเหลียงว่ามีแผนการใดจะช่วยทั้งสองออกมาได้บ้าง เฉินผิงคิดแผนการออกมาได้แผนหนึ่ง
แผนที่ว่าคือให้หลิวปังส่งคนไปขอสงบศึกกับฝ่ายฉู่ เซี่ยงอวี่คงจะต้องยอมเพราะอยู่ในสถานการณ์ที่เสียเปรียบ ในขณะเดียวกันก็ขอให้ฝ่ายฉู่ส่งพ่อและภรรยาของหลิวปังกลับมาด้วย
เซี่ยงอวี่เป็นคนซื่อๆ อย่างที่เป็นมาโดยตลอด ประกอบกับใช้ทั้งสองมาขู่หลิวปังแล้ว หลิวปังกลับไม่สนใจ ทำให้ไม่มีเหตุผลที่จะคุมตัวพ่อและภรรยาของหลิวปังไว้อีกต่อไป เซี่ยงอวี่จึงยอมทำสนธิสัญญาสงบศึกกับหลิวปัง โดยใช้คลองหงโกวเป็นเส้นกั้นเขตแดนระหว่างฝ่ายฮั่นและฝ่ายฉู่ และส่งพ่อและภรรยาให้กับหลิวปังด้วย
หลิวปังที่ได้พ่อและภรรยากลับมาจึงดีใจยิ่งนัก เขาสั่งให้ทหารเตรียมถอยกลับไปทางทิศตะวันตก แต่แล้วจางเหลียงและเฉินผิงกลับเดินเข้ามาและทูลหลิวปังว่า
ต้าหวางไม่ทรงต้องการรวมแผ่นดินเป็นหนึ่งอย่างไร นี่เป็นโอกาสทองที่จะทำลายฉู่ อย่าได้ทรงเลี้ยงเสือไว้กัดตัวเองเป็นอันขาด!
ยุทธการที่ไกเซี่ย
หลิวปังงุนงงกับทั้งสองที่กล่าวเช่นนั้น เขากล่าวว่าเขาได้สงบศึกกับฝ่ายฉู่ไปแล้วจะตระบัดสัตย์ได้อย่างไร เฉินผิงจึงว่าการสงบศึกเป็นกลลวงที่ต้องการให้เซี่ยงอวี่ปล่อยพ่อและภรรยาของหลิวปังกลับมาเท่านั้น ในเวลานั้นฝ่ายฮั่นมีทหารพรักพร้อม เสบียงมากมาย ส่วนฝ่ายฉู่ขาดแคลนเสบียง ทหารก็ร่อยหรอ จะมีเวลาใดที่เหมาะสมกับการทำลายเซี่ยงอวี่มากกว่าครั้งนี้อีก
ดังนั้นหลิวปังจึงยอมตระบัดสัตย์ และสั่งให้กองทัพยกไปทางทิศตะวันออกเพื่อโจมตีเซี่ยงอวี่
กองทัพฮั่นเข้าโจมตีเซี่ยงอวี่ แต่เซี่ยงอวี่กลับเก่งกล้าสามารถ เขาต้านทานกองทัพฮั่นเอาไว้ได้ และตีกองทัพฮั่นจนถอยไป ทหารฮั่นบาดเจ็บล้มตายหลายพันคน หลิวปังรู้สึกท้อใจยิ่งนักที่เอาชนะเซี่ยงอวี่ไม่ได้ เขาต้องการให้หานสิ้น ยิงปู้ และเผิงเยวี่ยที่นำทัพไปตีเมืองขึ้นอื่นๆ ของแคว้นฉู่ยกมาช่วย
จางเหลียงทูลว่าขอให้หลิวปังมอบยศศักดิ์ให้กับคนทั้งสามเหล่านี้มากๆ ทั้งสามจะยกทัพมาทันที หลิวปังไม่พอใจเท่าไรนัก แต่สุดท้ายก็ยอมปฏิบัติตามในที่สุด
และแล้วทุกอย่างก็เป็นไปตามที่จางเหลียงคาดไว้ กองทัพใหญ่ของหานสิ้น ยิงปู้ และเผิงเยวี่ยยกมาถึงอย่างรวดเร็ว หลิวปังมอบหมายให้หานสิ้นเป็นแม่ทัพใหญ่ควบคุมกองทัพทั้งหมด
ฝ่ายเซี่ยงอวี่ทราบว่ากองทัพฮั่นยกมาถึงเป็นจำนวนมากจึงสั่งให้กองทัพเร่งถอยหนีกลับไปยังเมืองเผิงเฉิง หานสิ้นตระหนักดีว่าถ้าเขาปล่อยให้เซี่ยงอวี่กลับไปยังเผิงเฉิงได้ สงครามจะยืดเยื้อ เพราะฉะนั้นเขาต้องเผด็จศึกเซี่ยงอวี่ที่นี่
ดังนั้นหานสิ้นสั่งให้กองทัพฮั่นยกไปซุ่มในจุดต่างๆ ที่กองทัพฉู่จะเดินผ่าน กองทัพทุกกองมีหน้าที่ผลักดันให้เซี่ยงอวี่และกองทัพฉู่เข้าไปหุบเหวที่เรียกว่าไกเซี่ย
อย่างไรก็ตามการจะล่อเซี่ยงอวี่เข้าไปในหุบเขาไม่ใช่เรื่องง่าย และต้องใช้แผน
วิธีการล่อเซี่ยงอวี่เข้าไปในหุบเขานี้ พงศาวดารหลายเล่มว่าไว้ต่างกัน
แบบแรกเล่าว่า
ทหารฮั่นเหล่านี้สามารถจับเป็นนางอวี้จี ภรรยาคนงามของเซี่ยงอวี่ได้ หานสิ้นเห็นได้ทีจึงนำนางไปอยู่ในหุบเขาที่ไกเซี่ย เพื่อลวงตัวเซี่ยงอวี่มาไกเซี่ย
เซี่ยงอวี่ตกตะลึงไปและเลือกที่นำกองทัพบุกเข้าไปช่วยเหลือภรรยาตนเอง แม้เหล่าแม่ทัพและทหารจะทัดทานเป็นอย่างมากก็ตาม
ในใจของเซี่ยงอวี่คิดว่าตนเองจะบุกเข้าในหุบเขา และช่วยเหลือนางอวี้จีออกมาด้วยความสามารถในการต่อสู้ของตนเองได้อย่างรวดเร็ว เขาจึงสั่งให้ทหารส่วนใหญ่ถอยกลับเผิงเฉิงไป และเหลือทหารอีกประมาณหนึ่งแสนนายเท่านั้นที่จะบุกเข้าไปในวงล้อมของกองทัพฮั่น
เช้าวันรุ่งขึ้นเซี่ยงอวี่บุกเข้าไปในกองทัพฮั่น และช่วยนางอวี้จีออกมาได้ แต่ตัวเขาและกองทัพทั้งหมดถูกซุ่มโจมตีโดยกองทัพฮั่นถึงสิบกอง แม้ตัวเซี่ยงอวี่จะเข้มแข็งเก่งกล้า แต่ไม่สามารถฝ่าวงล้อมออกมาได้ เพราะทหารฮั่นของหานสิ้นปิดกั้นทุกเส้นทางไว้จนหมด
แบบที่สองเล่าว่า
หานสิ้นขอให้หลิวปังเป็นผู้ออกไปร้องท้าด่าว่าเซี่ยงอวี่ด้วยตนเอง เมื่อเซี่ยงอวี่เห็นหลิวปังเข้าก็โกรธ และนำทหารบุกเข้าในกระบวนทัพฮั่น หลังจากนั้นเซี่ยงอวี่ก็ถูกโจมตีอย่างหนักจนออกมาไม่ได้
แต่ไม่ว่าจะอย่างไรก็ตาม เซี่ยงอวี่ตกอยู่ในวงล้อมของทหารฮั่นเพราะอารมณ์ของตัวเองทั้งสิ้น ไม่ว่าจะเป็นอารมณ์โกรธ หรือเพราะความรัก
คืนวันนั้นเซี่ยงอวี่ตกอยู่ในวงล้อมกองทัพฮั่น เขาบอกนางอวี้จีว่าเขาสู้รบมานานหลายสิบครั้ง แต่ละครั้งไม่เคยพ่ายแพ้ แต่ในครั้งนี้เขาพ่ายแพ้จริงๆ และไม่มีทางออกแล้ว
เพลงฉู่ดังระงมทั่วสิบทิศ
หานสิ้นที่อยู่ในค่ายตระหนักว่าทหารฉู่ยังเหลืออยู่หลายหมื่นคน โดยเฉพาะทหารแปดพันนายที่ติดตามเซี่ยงอวี่มาทุกหนทุกแห่ง ทหารเหล่านี้อาจจะพาเซี่ยงอวี่หลุดออกจากวงล้อมไปได้ เขาจึงต้องการหาทางกำจัดพวกทหารเหล่านี้ แต่คิดอย่างไรก็คิดไม่ออก หานสิ้นเลยไปปรึกษาจางเหลียงว่าจะทำอย่างไรดี
จางเหลียงแจ้งให้ทราบว่าเขามีแผนการแผนหนึ่ง และขอให้หานสิ้นนำไปลองดู
คืนวันนั้นระหว่างที่เซี่ยงอวี่กำลังนอนหลับพักผ่อนด้วยความเหน็ดเหนื่อย เสียงเพลงพื้นบ้านเก่าแก่ของแคว้นฉู่ก็ดังขึ้น เสียงเพลงอันเยือกเย็นในคืนที่หนาวเหน็บต่างทำให้ทหารฉู่ที่หมดกำลังใจจะต่อสู้แล้วยิ่งหดหู่เข้าไปอีก ทุกคนต่างคิดถึงบ้าน และไม่คิดจะทำสงครามที่ไร้ประโยชน์นี้อีกต่อไปแล้ว ทหารฉู่จำนวนมากจึงหนีออกจากค่ายและไปวางอาวุธยอมจำนนต่อหลิวปัง หลิวปังสั่งให้ดูแลทหารพวกนี้อย่างดี
เซี่ยงอวี่ได้ยินเพลงฉู่อันเป็นเพลงบ้านเกิดเมืองนอนของตนเองเช่นเดียวกัน และทราบว่ามันดังมาจากค่ายทหารฮั่น เขาจึงกล่าวว่า
กองทัพฮั่นตีได้ดินแดนฉู่หมดแล้วหรืออย่างไร ไยทหารฉู่ถึงอยู่ในค่ายฮั่นมากถึงเพียงนี้
จริงๆแล้วกองทัพฮั่นไม่ได้มีทหารฉู่มากถึงเพียงนั้น แต่เป็นเพราะจางเหลียงได้ให้คนไปเป่าปี่เล่นดนตรีพื้นบ้านฉู่ให้ทหารฉู่ได้ยิน ทหารฉู่เหล่านี้จะได้สะเทือนใจและหนีทัพนั่นเอง
แผนการของจางเหลียงสำเร็จอย่างงดงาม ในวันรุ่งขึ้นเซี่ยงอวี่เหลือทหารไม่กี่ร้อยนายเท่านั้นอยู่ในค่าย ตัวเซี่ยงอวี่ได้รำพึงรำพันเป็นเพลงขึ้นมาชื่อว่า เพลงแห่งไกเซี่ย (Song of Gaixia) เพลงนี้เป็นเพลงที่มีชื่อเสียงมากเพลงหนึ่งในประวัติศาสตร์จีน
เช้าวันนั้น นางอวี้จีเห็นว่าวันนี้เซี่ยงอวี่จะต้องนำทหารสู้ตายเพื่อฝ่าวงล้อม นางไม่อยากจะเป็นภาระให้กับเซี่ยงอวี่ นางอวี้จีตัดสินใจใช้ดาบปลิดชีพตนเอง ทำให้เซี่ยงอวี่ร่ำไห้อย่างเศร้าโศกยิ่ง
วาระสุดท้ายของเซี่ยงอวี่
เซี่ยงอวี่นำทหารที่เหลืออยู่น้อยนิดบุกเข้ากองทัพฮั่นเพื่อที่จะฝ่าวงล้อมออกไปให้ได้ กองทัพฉู่มีประมาณแปดร้อยคน เซี่ยงอวี่ต่อสู้อย่างแข็งแกร่งอย่างที่ทำมาตลอดหลายปี เขาใช้ทั้งดาบและกระบองฟาดฟันทหารฮั่นอย่างดุเดือด ทหารฮั่นไม่มีใครต้านทานเขาได้ เซี่ยงอวี่จึงควบม้าอูจุย ม้าชั้นเยี่ยมของตนออกไปจากวงล้อมได้
หากแต่ว่าหานสิ้นได้เตรียมการไว้อยู่แล้ว เขาสั่งให้ทหารม้าห้าพันนายยกติดตามเซี่ยงอวี่ไป แม้ทหารม้าจะตามตัวเซี่ยงอวี่ไม่ทัน แต่ติดตามทหารฉู่ที่เริ่มเหนื่อยอ่อนทันอย่างแน่นอน ทหารฉู่แปดร้อยนายถูกสังหารล้มตายลง เซี่ยงอวี่เหลือทหารม้าอยู่กับตัวเพียงร้อยสองร้อยนายเท่านั้น แต่ก็ยังเอาตัวรอดมาได้
วันนั้นเป็นวันที่โชคของเซี่ยงอวี่หมดลง เขาพบกับทางแยกสองทาง เซี่ยงอวี่ไม่ทราบว่าทางใดเป็นทางไปเมืองเผิงเฉิง เขาจึงถามชาวนาคนหนึ่ง ชาวนาผู้นี้แต่ไหนแต่ไรมาเกลียดชังเซี่ยงอวี่เพราะว่าเป็นคนโหดเหี้ยมดุร้าย เขาจึงชี้ไปทางทิศตะวันตก ซึ่งเป็นทิศตรงข้าม
ด้วยเหตุนี้เซี่ยงอวี่จึงหลบหนีไปผิดทิศ แถมยังไปเจอกับบึงใหญ่ด้วย ทำให้การหลบหนีช้าลง
กองทัพม้าฮั่นจึงไล่ตามมาทัน ทั้งสองฝ่ายเข้าปะทะกันอย่างดุเดือด เซี่ยงอวี่ต่อสู้อย่างกล้าหาญจนทหารม้าฮั่นถอยไป แต่รอบตัวกลับเหลือทหารเพียง 28 นายเท่านั้น
ขณะนั้นเอง รอบตัวของเซี่ยงอวี่ปรากฏเสียงเดินทัพดังก้องไปทั่ว ทหารฮั่นจำนวนนับหมื่นเผยตัวออกมาจากบริเวณโดยรอบ เซี่ยงอวี่ทราบในบัดดลว่าวาระสุดท้ายของตนมาถึงแล้ว แต่ก็ไม่ยอมแพ้
เซี่ยงอวี่นำทหารม้าที่เหลือไปอยู่ที่บริเวณหน้าผา และแบ่งทหารเป็นสี่กอง กองละเจ็ดคน แล้วเข้าสัประยุทธ์กับกองทัพฮั่น ตัวเซี่ยงอวี่คนเดียวไล่แทงสังหารทหารฮั่นตายลงไปนับร้อยนาย และนายทหารอีกหลายคน ปรากฏว่าเซี่ยงอวี่เอาตัวรอดออกมาได้อีกครั้งหนึ่ง และเสียทหารม้าไปเพียงสองนายเท่านั้น
ตัวเซี่ยงอวี่ขี่ม้ามาถึงแม่น้ำอูเจียง พอดีเขาเห็นชายสูงอายุผู้หนึ่ง เขากล่าวกับเซี่ยงอวี่ว่าขอให้เซี่ยงอวี่ข้ามแม่น้ำกลับไปตั้งตัวใหม่ที่ดินแดนเจียงตง (กังตั๋งของง่อก๊ก) เซี่ยงอวี่กลับกล่าวว่า
ข้านำลูกหลานดินแดนเจียงตงแปดพันคนเข้าสู่ทิศประจิม บัดนี้ข้าเหลือตัวคนเดียว ข้าจะไปตั้งตัวที่เจียงตงได้อย่างไร
เซี่ยงอวี่จึงปฏิเสธที่จะข้ามแม่น้ำไป เขามอบม้าอูจุยที่เขารักให้กับชายสูงอายุคนนั้น ช่วงเวลานั้นเองทหารฮั่นจำนวนมากก็มาถึง และล้อมเซี่ยงอวี่และทหารที่เหลือไว้ทุกด้าน
ในช่วงเวลาแห่งวาระสุดท้าย เซี่ยงอวี่เข้าต่อสู้กับทหารฮั่นอย่างกล้าหาญ ทหารฮั่นเข้าล้อมเขาไว้และฟาดฟันเซี่ยงอวี่ด้วยกระบี่และทวน แม้เซี่ยงอวี่จะได้รับบาดเจ็บไปทั่วร่าง แต่ยังคงแข็งใจต่อสู้ เขาสังหารทหารฮั่นไปอีกหลายร้อยนายจนทหารฮั่นไม่กล้าเข้าใกล้ตัวเขาอีกต่อไป
เซี่ยงอวี่เริ่มจะเหนื่อยอ่อนแล้วหลังจากที่ต่อสู้มาทั้งวัน เขาเห็นว่าไม่มีทหารฮั่นผู้ใดสามารถต้านทานเขาได้จึงไม่มีประโยชน์จะฆ่าฟันต่อไปอีก เซี่ยงอวี่ได้เห็นหลี่ว์หม่าถง ข้าเก่าของตนเองขี่ม้าเข้ามาในหมู่ทหารฮั่น เซี่ยงอวี่จึงลั่นวาจาว่า
ข้าได้ยินว่าฮั่นหวางสัญญาว่าจะมอบทองพันตำลึงและศักดินาหมื่นครัวเรือนแก่ผู้ที่นำศีรษะของข้ามามอบให้เขาได้ บัดนี้ข้าจะมอบรางวัลดังกล่าวให้กับเจ้า
เมื่อพูดจบ เซี่ยงอวี่จึงใช้กระบี่ของตนเองเชือดคอตาย เซี่ยงอวี่อายุได้เพียง 31 ปีเท่านั้น
หลังจากนั้น
หลิวปังได้มอบรางวัลให้กับหลี่ว์หม่าถงตามที่ได้สัญญาไว้ และจัดงานศพให้กับเซี่ยงอวี่เป็นอย่างดี ส่วนญาติพี่น้องและข้าเก่าของเซี่ยงอวี่ หลิวปังก็ไม่ได้เอาโทษ และตั้งเป็นขุนนางด้วย
การจากไปของเซี่ยงอวี่ทำให้เมืองอื่นๆ ของฝ่ายฉู่ทิ้งอาวุธยอมจำนนต่อหลิวปัง แผ่นดินจีนทั้งหมดจึงอยู่ใต้อำนาจหลิวปังแต่เพียงผู้เดียว หลิวปังได้สถาปนาตนเองเป็นฮ่องเต้นามว่า ฮั่นเกาจู่ ราชวงศ์ฮั่นของเขารุ่งเรืองไปอีก 400 ปี (แม้จะมีราชวงศ์ซินของหวางหมั่งมาคั่นกลางก็ตาม)
หลังจากนั้นเซี่ยงอวี่กลายเป็นตำนานของวีรบุรุษผู้เก่งกล้าในการสงคราม แต่ความโหดร้ายของเขาทำให้ราษฎรไม่สนับสนุน และทำให้หลิวปังได้รับชัยชนะในบั้นปลาย