มนุษย์เรามีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดกับสุนัขมาเป็นเวลานานแล้ว สุนัขเป็นสัตว์ที่มีความซื่อสัตย์จงรักภักดีต่อเจ้านายของมันอย่างมาก คนจำนวนมากจีงรู้สึกผูกพันกับสุนัขมาจนถึงทุกวันนี้
เรื่องความผูกพันระหว่างมนุษย์และสุนัขนี้ปรากฏอยู่ในวรรณกรรมโบราณหลายเล่ม อาทิเช่น มหากาพย์โอดิสซี ของโฮเมอร์ ที่เล่าถึงชีวิตของวีรบุรุษชาวกรีกชื่อโอดิสเซียส หรือ โอดิสซีอุส ที่ไปรบในสงครามกรุงทรอย
อาร์กอส
โอดิสเซียสเป็นกษัตริย์แห่งเมืองอิธาคะ เขาได้เลี้ยงสุนัขตัวหนึ่งชื่ออาร์กอส (Argos) มาตั้งแต่มันยังเป็นลูกสุนัข เขาได้ฝึกฝนให้อาร์กอสอย่างหนัก จนอาร์กอสมีพละกำลัง มีความว่องไว และมีความสามารถในการจดจำ อย่างที่จะหาสุนัขตัวใดมาเปรียบได้
หากแต่ว่าเมื่อโอดิสเซียสเดินทางไปรบ เขาได้ทิ้งอาร์กอสไว้ที่เมืองอิธาคะ (Ithaca) เมืองของเขา
โอดิสเซียสเดินทางไปรบในสงครามโทรจัน (Trojan War) นานถึงสิบปี (เรื่องอยู่ในมหากาพย์อิเลียด) และใช้เวลาเดินทางรอนแรมกลับบ้านอีกสิบปี (เรื่องอยู่ในมหากาพย์โอดิสซี) สรุปแล้วเขาจากบ้านเกิดเมืองนอนไปนานถึง 20 ปี
20 ปีที่ผ่านไป ทำให้อาร์กอสเปลี่ยนจากลูกสุนัขเป็นสุนัขแก่ เมื่อมันแก่ตัวลง มันก็เริ่มป่วย อาร์กอสหวังว่าก่อนที่มันจะตาย มันจะได้เห็นเจ้านายของมันอีกสักครั้งหนึ่ง
ดังนั้นมันยังคงนอนรอโอดิสเซียสอยู่ที่หน้าวัง โดยที่ไม่มีใครดูแลมันเลย เพราะพวกบริวารคิดว่าทำไปก็ไม่มีประโยชน์เพราะโอดิสเซียสตายไปแล้ว
นานวันเข้าอาร์กอสก็นอนจมกองอุจจาระและสิ่งสกปรกอยู่ตรงนั้น เพราะมันแก่และป่วยจนขยับเขยี้อนไม่ได้อีกแล้ว แต่ที่ยังไม่ตายก็เพราะหวังจะได้พบเจ้านายเป็นครั้งสุดท้าย
โอดิสเซียสกลับมา
เมื่อโอดิสเซียสกลับมา เขาพบว่าสถานการณ์ในแคว้นของตนเองไม่ปลอดภัย กษัตริย์จากแคว้นอื่นกำลังแย่งชิงตัวภรรยาของเขา หรือ นางเพเนโลพี (Penelope) เพราะคิดว่าโอดิสเซียสไปนานถึง 20 ปี คงจะตายไปแล้ว พวกเขาจึงขอให้นางเพเนโลปเลือกสามีใหม่เสียที ทุกคนต่างหวังว่าจะได้เป็นเจ้าบ่าวของนางเพเนโลพี
โอดิสเซียสจึงปลอมตัวเป็นขอทานกลับเข้ามาในเมืองอิธาคะอย่างเงียบๆ เพื่อจะจะสังหารกษัตริย์เหล่านั้นโดยที่พวกเขาไม่ทันระวังตั้งตัว
ด้วยความที่เวลาผ่านไปถึง 20 ปี และโอดิสเซียสก็ปลอมตัวได้เนียนมาก ทำให้ไม่มีผู้ใดจำโอดิสเซียสได้เลยสักคนเดียว แม้แต่พวกข้าเก่า บุตรชายของเขา หรือแม้กระทั่งตัวนางเพเนโลพีเองก็ตาม
ความปรารถนาเป็นจริง
หากแต่ว่าเมื่อโอดิสเซียสเดินมาที่หน้าวัง สายตาของสุนัขตัวหนึ่งมองไปที่โอดิสเซียส มันจำเขาได้ทันทีว่าเป็นเจ้านายที่พลัดพรากจากมันไปเป็นเวลานานถึง 20 ปี
อาร์กอสจึงใช้แรงเฮือกสุดท้าย กระดิกหางและสั่นหูให้กับโอดิสเซียส อาร์กอสพยายามจะลุกขึ้นจากสิ่งสกปรก เพื่อเดินมาหาเจ้านายของมัน แต่สุดท้ายมันทำไม่สำเร็จเพราะว่าป่วยหนักและปราศจากเรี่ยวแรง
ฝ่ายโอดิสเซียสสามารถจำอาร์กอสได้เช่นกัน แต่โอดิสเซียสไม่อาจเดินไปหามันได้ เพราะว่าเขาปลอมตัวอยู่ โอดิสเซียสจำต้องเดินผ่านมันไปเงียบๆ
ถึงแม้เจ้านายจะไม่ได้เดินเข้ามาหามัน แต่อาร์กอสก็ได้ประสานสายตากับโอดิสเซียส ความปรารถนาตลอด 20 ปีของมันก็เป็นจริงแล้ว ไม่มีสิ่งใดที่มันต้องการอีกแล้ว ดวงตาทั้งสองข้างของอาร์กอสจึงปิดลงไปตลอดกาล
อาร์กอสตายทันทีหลังจากที่โอดิสเซียสเดินผ่านมันไป
ฝ่ายโอดิสเซียสเองก็ทราบเช่นกันว่าสุนัขแสนรักของเขาตายแล้ว โอดิสเซียสหลั่งน้ำตาอย่างเงียบๆ ให้กับอาร์กอสที่เฝ้ารอมันมาถึง 20 ปี
เรื่องดังกล่าวเป็นตำนานที่แสดงถึงความผูกพันระหว่างมนุษย์และสุนัขอันมีตั้งแต่โบราณ นอกจากนี้อาร์กอสกลายเป็นสัญลักษณ์ของความซื่อสัตย์จงรักภักดีที่ยืนยงตลอดไป