ชัยชนะของบาเบอร์ที่ ปานิปัต และข่านวา เป็นชัยชนะอันยิ่งใหญ่ที่บาเบอร์เองก็ไม่คาดคิดว่าเขาจะประสบความสำเร็จได้ถึงเพียงนี้
สาเหตุที่เขาได้รับชัยชนะ น่าจะเป็นเพราะความสุขุมรอบคอบที่เขาพัฒนาขึ้นหลังจากพ่ายแพ้มาตลอดในช่วงวัยรุ่น บาเบอร์ได้พัฒนาตนเองเป็นแม่ทัพที่เก่งกาจคนหนึ่งที่สามารถประยุกต์อาวุธใหม่ๆ มาใช้ในสมรภูมิอย่างดีเยี่ยม
ตีเมืองพวกราชบุตร
หลังจากสงครามที่ข่านวา บาเบอร์ใช้เวลากับการพักผ่อน เขาจัดสรรแบ่งปันดินแดนในอินเดียให้กับแม่ทัพที่ติดตามเขามา บาเบอร์ใช้เวลาไปกับการแต่งกลอนและเขียนบันทึก รวมไปถึงใช้ชีวิตอยู่เงียบๆ ในเมืองอัครา
สิ่งที่บาเบอร์ควรจะทำ แต่ไม่ได้ทำคือ บาเบอร์ไม่ได้วางรากฐานให้กับราชวงศ์ของตนเองเลย นั่นทำให้การบริหารราชการในจักรวรรดิโมกุลที่เพิ่งสร้างขึ้นมานั้นค่อนข้างเละ ระบอบการจัดเก็บภาษีก็ไม่มีอยู่เลย การคอรัปชั่นก็แพร่สะพัดไปทั่วทุกหนแห่ง ทำให้รัฐมีรายได้ต่ำกว่าควรจะเป็นมาก บาเบอร์ต้องกลับไปหาเงินด้วยการปล้นสะดมเช่นเดิม
บาเบอร์จึงยกทัพไปตีเมือง Chanderi ของพวกราชบุตร การต่อสู้เป็นไปอย่างดุเดือด เมื่อกองทัพราชบุตรเห็นว่าจะต้านกองทัพโมกุลเอาไว้ไม่อยู่ พวกเขาจึงสังหารพวกผู้หญิงและเด็กจนหมดสิ้นเพื่อไม่ให้เป็นเชลยของพวกโมกุล ผู้หญิงบางคนก็กระโดดเข้ากองไฟฆ่าตัวตาย ส่วนทหารราชบุตรที่เหลือก็ออกมาต่อสู้นอกเมืองจนพลีชีพจนหมดสิ้น
ยุทธการใหญ่ครั้งสุดท้าย
พวกอัฟกันที่แตกหนีไปจากข่านวาได้ไปรวมกำลังกัน และหวนกลับมาอีกครั้งหนึ่ง ในครั้งนี้พวกอัฟกันแห่งราชวงศ์โลดีนำโดยสุลต่านมาห์มูด น้องชายของสุลต่านอิบราฮิมที่บาเบอร์เอาชนะได้ที่ปานิปัต พวกอัฟกันได้กองทัพสนับสนุนจากสุลต่านแห่งเบงกอล ทำให้มีกำลังมากถึง 100,000 คน กองทัพอัฟกันยกเข้าใกล้อัครา เมืองสำคัญของฝ่ายโมกุลเข้ามาทุกที
บาเบอร์สั่งให้เตรียมกองทัพทั้งหมด ปรากฏว่ามีกำลังเพียง 60,000 คนเท่านั้น ครั้งนี้เขาจะต้องปะทะกับศัตรูที่มีจำนวนมากกว่าอีกแล้ว ทั้งสองฝ่ายปะทะกันที่แม่น้ำ Ghaghara
หากแต่ว่าสงครามครั้งนี้กลับจบลงอย่างง่ายเกินไป กองทัพบาเบอร์ข้ามแม่น้ำและเข้าโจมตีกองทัพของพวกอัฟกันอย่างรุนแรง ระหว่างที่ต่อสู้กันอยู่ แม่ทัพอัฟกันคนสำคัญได้เปลี่ยนฝ่ายมาเข้ากับบาเบอร์ ทำให้กองทัพโมกุลเป็นฝ่ายได้เปรียบ ปืนใหญ่ที่เหนือกว่าของฝ่ายโมกุลยิ่งทำให้การต่อสู้ง่ายดายมากขึ้น
ฝ่ายโมกุลจึงได้รับชัยชนะอย่างเด็ดขาด และผนวกดินแดนพิหารเข้ามาส่วนหนึ่งของจักรวรรดิ
การสู้รบที่ Ghaghara นี้เป็นการต่อสู้ครั้งสุดท้ายในชีวิตของบาเบอร์ หลังจากนี้เขาไม่ได้สู้รบอีกเลย
บาเบอร์สิ้นชีวิต
หนึ่งปีสุดท้ายของบาเบอร์ เขาเริ่มมีสุขภาพที่ย่ำแย่ลง ถึงแม้ว่าจะอายุเพียง 46-47 ปีเท่านั้น
ตำนานเล่าว่าก่อนบาเบอร์จะสิ้นชีวิตเล็กน้อย ฮูมายุน (Humayun) บุตรชายคนโตและรัชทายาทของบาเบอร์ป่วยหนัก บาเบอร์ได้ภาวนาต่อพระเจ้าว่าขอให้บุตรชายหายป่วย โดยขอให้พระเจ้านำชีวิตของเขาไปแทน
หลังจากนั้นฮูมายุนกลับมีอาการดีขึ้น ส่วนบาเบอร์ล้มป่วยลงแทน อาการของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ ตามลำดับ
เรื่องนี้น่าจะเป็นตำนานมากกว่า ไม่ใช่เรื่องจริง
บาเบอร์ล้มป่วยด้วยโรคในกระเพาะอาหารในช่วงปี ค.ศ.1530 อาการของเขาย่ำแย่ลงตามลำดับ เมื่อเขาเห็นว่าคงจะไม่รอดแล้ว เขาเรียกฮูมายุน เสนาบดีและแม่ทัพทั้งปวงเข้ามาหา และขอให้ทุกคนรับใช้ฮูมายุนในฐานะจักรพรรดิโมกุลองค์ต่อไป
ก่อนจะเสียชีวิต บาเบอร์ได้กล่าวกับฮูมายุนว่า
จงอย่าได้ทำอะไร (สังหาร) พี่น้องของเจ้า ถึงแม้ว่าพวกเขาอาจควรจะได้รับมันก็ตาม
ความหมายของบาเบอร์คือ ขอให้ฮูมายุนไว้ชีวิตบรรดาน้องๆ ของเขาถ้ามีการต่อสู้แย่งราชสมบัติกัน แบบที่บาเบอร์เคยเผชิญเมื่อเขายังเป็นหนุ่ม
ใบหน้าในวาระสุดท้ายของบาเบอร์เปี้อนไปด้วยน้ำตา เขาจากไปในวันที่ 26 ธันวาคม ค.ศ.1530 บาเบอร์มีอายุได้ 47 ปี
ชีวิตของบาเบอร์เป็นชีวิตของกษัตริย์ที่ยากลำบาก เขาต้องเผชิญกับความผิดหวังและเจ็บปวดไม่รู้กี่ครั้ง แต่ด้วยความที่เป็นคนไม่ยอมแพ้ รู้จักปรับตัวและเรียนรู้ ทำให้เขาประสบความสำเร็จในบั้นปลาย
แต่ถ้าถามว่าความปรารถนาทั้งหมดของเขาลุล่วงแล้วหรือยัง คำตอบน่าจะเป็น “ยัง” เพราะว่าดินแดนอินเดียทั้งหมดยังไม่ถูกพิชิต ดินแดนเฟอร์กานา และซามาร์คันด์ยังไม่หวนกลับมาอยู่ในมือของเขา ตัวเขาเองก็ยังไม่ได้วางรากฐานการปกครองอาณาจักรสักเท่าใดนัก เพราะครองราชย์ในอินเดียได้เพียงสี่ปีเศษ
ร่างของบาเบอร์ถูกฝังลงอย่างสงบในเมืองอัครา หากแต่ว่าในเวลาต่อมาร่างของเขาถูกนำไปฝังในที่สวนที่บาเบอร์รักที่สุดในเมืองคาบูล เมืองที่ให้กำเนิดอาณาจักรของเขา ตามที่บาเบอร์แสดงความปรารถนาไว้ก่อนสิ้นชีวิต
บาเบอร์ได้กลับไปสู่บ้านเกิดของเขาแล้ว
จบบริบูรณ์
